Na spotkaniu, które odbyło się 16 grudnia zajęliśmy się dziełem Milana Kundery „Nieznośna lekkość bytu”. Książkę podzieliliśmy na dwie warstwy: na fabułę oraz odautorskie przemyślenia. Sama historia przedstawiona w książce niespecjalnie przypadła do gustu klubowiczom. Głównym wątkiem są dwie, toczące się równolegle, historie miłości: historia Tomasza i Teresy oraz – Franza i Sabiny. Obie są w zasadzie nieszczęśliwe, polegają na trwaniu w nieporozumieniu, w odosobnieniu. Wydaje się, iż każdy z tych bohaterów żyje osobno we własnym świecie, a jednak jakaś tajemnicza siła ciągnie ich ku sobie. Pomysł ten jednak nie był zbyt oryginalny, a i sami bohaterowie są przedstawieni w sposób nie wywołujący jakiś większych emocji, trudno się z nimi zidentyfikować, poczuć ich problemy. Najbardziej emocjonalnie odmalowana miłość w tej książce to paradoksalnie miłość Teresy do jej psa – Karenina.
Druga warstwa wydawała się nam zapisana jedynie po to, aby autor miał pretekst do wypowiedzi na temat miłości-seksu, kobiety-mężczyzny, prawdy-kłamstwa-odpowiedzialności. Niestety również i przemyślenia narratora nie grzeszą błyskotliwością, są już nieco przestarzałe, nie szokują (a miejscami wyraźnie tylko po to były napisane), nie zmuszają do refleksji; dlatego przeszliśmy obok nich dość obojętnie. Refleksje te zresztą są w większości przypadków zbudowane na zasadzie przeciwieństw, prostych oksymoronów, kontrastów. Oczywiście kilka myśli Kundery warto poznać i przemyśleć. Każdy z klubowiczów znalazł jednak kilka miejsc w książce, które wywołały emocje (co ciekawe, były to emocje skrajne: śmiech i płacz). Dzieło Kundery jednak nie wydało nam się w jakiś sposób wyjątkowe. Pewnie jest jeszcze kilka tytułów, które warto przeczytać, może to one stanowią o wielkiej popularności Milana Kundery.
Zapraszamy na kolejne spotkanie DKK. Będziemy rozmawiali o książce Ericha Marii Remarque’a – „Czas życia, czas śmierci”.