Spotkanie rozpoczęło się od przeczytania wiersza Papuszy „Pieśń cygańska z Papuszy głowy ułożona”. Angelika Kuźniak dotarła do bezcennych materiałów archiwalnych, które rzucają nowe światło na los legendy cygańskiej poezji. Pamiętnik Papuszy, jej listy do Jerzego Ficowskiego czy korespondencja z Julianem Tuwimem to także nieocenione źródło informacji dotyczących realiów życia polskich Cyganów. Wędrówki z taborami, rzeź na Wołyniu, przymusowe osiedlanie, nieufność Polaków, a nade wszystko przywiązanie do przyrody i wolności. Papusza miała wrażliwą psychikę i dlatego zachorowała i była leczona w szpitalu psychiatrycznym. Wszyscy Cyganie mieli ją za dziwadło. Uważali ,że zdradziła ich tajemnice. A Papusza tylko opowiadała Ficowskiemu(którego nazywała braciszkiem) o swoim codziennym życiu. O chodzeniu na wróżby, o ukrytych kieszeniach w spódnicy do których chowała kradzione kury. Świat cygański i jego normy moralne jest całkiem inny niż nasz. Dzięki Tuwimowi i Ficowskiemu Papusza została członkiem Stowarzyszenia Literatów Polskich ,co pomogło jej finansowo ,ale do spotkań autorskich nie przywiązywała wagi. Była na nich skrępowana. Przymusowe osiedlanie w latach 50-tych było dla Cyganów nieszczęściem, bo byli nomadami od pokoleń. Papusza do śmierci tęskniła za przestrzenią i wędrownym życiem. Jedna z uczestniczek opowiedziała jak w dzieciństwie widziała jak przyjechał tabor cygański ,jak z innymi dziećmi pobiegła oglądać i jakim to dla niej było przeżyciem.
